Chemioterapia w leczeniu nowotworów krwi. Wyobraź sobie, że 4 na 100 tysięcy dzieci musi zmagać się z jednym z najtrudniejszych przeciwników w swoim życiu – z białaczką. Chemioterapia jest skutecznym sposobem walki z tym rodzajem chorób nowotworowych. Na czym polega i ile trwa chemioterapia u chorych na białaczkę? Przebieg raka żołądka cechuje się niespecyficznymi objawami. Z tego powodu na wczesnych etapach mogą one zostać zbagatelizowane przez pacjentów bądź nieprawidłowo rozpoznane przez lekarzy pierwszego kontaktu. krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego (fusowate wymioty, smoliste stolce, osłabienie i inne objawy niedokrwistości). Chemioterapia to metoda leczenia onkologicznego, mająca na celu zniszczenie komórek ulegających szybkiemu podziałowi, w tym m.in. komórek nowotworowych. Niestety, oprócz nich destrukcji ulegają także zdrowe tkanki, pociągając za sobą rozmaite konsekwencje ze strony całego organizmu. Dane epidemiologiczne wskazują, że po urodzeniu u <5% chłopców możliwe jest całkowite odprowadzenie napletka, a w wieku 3 lat czynność tą można wykonać u ok. 90% dzieci. Stulejka patologiczna (nabyta) – jest to zarówno przetrwała stulejka fizjologiczna, jak i stulejka nabyta. Stulejka nabyta jak wygląda zdjęcie: Stulejka nabyta 3. Chemioterapia paliatywna – przebieg leczenia. Przebieg terapii leży w indywidualnych predyspozycjach chorego oraz od rodzaju nowotworu, na który cierpi. Leki podawane są dokanałowo, doustnie lub dotętniczo. Na określoną metodę prowadzenia chemioterapii paliatywnej ma wpływ rodzaj nowotworu. Chemioterapię paliatywną prowadzi się 2. Stosowanie chemioterapii. Metodą leczenia z wyboru w ostrej białaczce jest chemioterapia. Jej zadaniem w pierwszej kolejności jest niszczenie komórek białaczkowych (blastów) i osiągnięcie remisji całkowitej, tak aby prawidłowe komórki układu krwiotwórczego miały szanse odregenerować i doprowadzić do powrotu prawidłowej morfologii krwi. Ten artykuł poświęcony jest charakterystyce rodzajów leczenia stosowanego podczas terapii pacjentów onkologicznych. Opisuje zasady ich dobierania do konkretnego przypadku u pacjenta. Czym jest Chemioterapia? Chemioterapia… View More Chemioterapia indukcyjna lub neoadjuwantowa 8XRYDga. Chemioterapia często jest jedynym sposobem na pomoc pacjentom, którzy zmagają się z różnymi typami nowotworów. Co więcej, to właśnie chemioterapię wskazuje się jako jedną, z najskuteczniejszych metod. Można wyróżnić kilka jej rodzajów, jednak czym jest chemioterapia uzupełniająca (adjuwantowa)? Chemioterapia uzupełniająca (adjuwantowa)- charakterystyka Wspomniane już zostało, że chemioterapia jest jednym, z najskuteczniejszych sposobów na walkę z nowotworami, które zajmują różnorodne organy u pacjentów. Są to choroby niezwykle podstępne, w przypadku których ciężko jest jednoznacznie ocenić szanse na wyleczenie, a także szanse na to, że organizm pacjenta zareaguje na chemioterapię pozytywnie, a uzyskane efekty będą zadowalające. Okazuje się też, z chemioterapia ma również swoją negatywną stronę. Otóż przy jej pomocy zabija się nie tylko komórki rakowe, ale jednocześnie także zdrowe komórki w organizmie pacjenta. Na szczęście mają one niesamowite zdolności do regeneracji i w przeciwieństwie do komórek nowotworowych potrafią się niezwykle szybko odbudować. Chemioterapia ma również dość wyniszczający wpływ na organizm chorego, jednak nie zmienia to faktu, że jest to jeden ze sposobów leczenia, które jako jedyny na świecie daje szanse na całkowite pokonania nowotworu. Wspomniane zostało również, że obecnie można wyróżnić kilka rodzajów chemioterapii, a jednym z nich jest chemioterapia uzupełniająca, często nazywana również chemioterapią adjuwantową. Na czym ona jednak polega? Otóż ten rodzaj chemioterapii jest stosowany najczęściej po niezwykle radyklanym i ciężkim zabiegu, celem zlikwidowania ewentualnych przerzutów nowotworu na inne tkanki. Warto zaznaczyć, że lekarz-onkolog podczas leczenia raka zarówno przy pomocy radioterapii jak i terapii polegającej na chirurgicznym usunięciu guza, musi liczyć się z tym, że może wystąpić ryzyko iż resztki nowotworu podejmą próbę rozprzestrzenienia się i zajęcia innych tkanek. W związku z tym jeszcze przed wykonaniem zabiegu specjalista szacuje prawdopodobieństwo nawrotu choroby nowotworowej w postaci przerzutów i kwalifikuje pacjenta do chemioterapii uzupełniającej lub też nie. Niemniej jednak, jeśli zdarzyło się tak, że jeszcze przed wykonanym zabiegiem, komórki rakowe rozprzestrzeniły się poza obszar zajęty pierwotnie, wówczas to chemioterapia uzupełniająca, pomoże je zniszczyć i skutecznie zapobiegnie rozwojowi choroby w innych organach. Warto również w tym momencie podkreślić, że chemioterapia uzupełniająca nigdy nie jest stosowana jako leczenie główne, a ma bardziej profilaktyczny charakter. Chemioterapia uzupełniająca- metody podawania Chemioterapia uzupełniająca zwykle nie ma tak drastycznego wpływu na cały organizm pacjenta jak chemioterapia radykalna, której głównym zadaniem jest systemowe oddziaływanie na cały organizm chorego. Niemniej jednak chemioterapia uzupełniająca jest ukierunkowana na konkretne miejsce, w których doszło do przeniesienia się i rozprzestrzenienia komórek nowotworowych, czyli tak zwanych przerzutów. Leki więc maja szeroki zakres działania, jednak są one mocno skondensowane. Najczęściej spotykaną formą terapii uzupełniającej jest podawanie jej drogą dożylną przy pomocy kroplówek z odpowiednim składem medykamentów. Wówczas może ona dotrzeć do miejsc, w których komórki nowotworowe zaczęły się już osiedlać i namnażać. Niemniej jednak podobne działanie wykazuje również chemioterapia podawana pacjentom w formie tabletek, czyli chemioterapia uzupełniająca doustna. Dociera ona do odpowiednich miejsc przez przewód pokarmowych i jest tam wchłaniania. Bardzo rzadko stosują się formę terapii uzupełniającej dotętniczą, którą wstrzykuje się bezpośrednio do jam ciała. Ze względu jednak na wysokie ryzyko jakim obarczony jest ten zabieg, odchodzi się od jego stosowania. Chemioterapia jest najszerzej stosowaną metodą leczenia nowotworów. Także w białaczkach, w większości przypadków, jest podstawową metodą leczenia. Białaczka to choroba nowotworowa krwi i układu krwiotwórczego, podczas której dochodzi do zmian ilościowych i jakościowych w krwinkach białych w szpiku i krwi, co w konsekwencji prowadzi do upośledzenia wszystkich funkcji krwi. spis treści 1. Białaczka objawy 2. Stosowanie chemioterapii 3. Leczenie białaczek przewlekłych 4. Znaczenie chemioterapii rozwiń 1. Białaczka objawy Najczęściej mutacji ulegają komórki z układu białokrwinkowego, natomiast w miarę postępu choroby dołączają także zmiany w innych komórkach krwi. Jest to dość częsty nowotwór, zwłaszcza u dzieci, który plasuje się na pierwszym miejscu pod względem zachorowalności na choroby nowotworowe. Białaczki, w zależności od dynamiki rozwoju, możemy podzielić na ostre i przewlekłe, natomiast pod względem rodzaju zaangażowancyh komorek - na szpikowe oraz limfatyczne. U dzieci przeważa ostra białaczka limfoblastyczna a u dorosłych ostra białaczka szpikowa . Co do rokowania istnieją znaczne różnice miedzy poszczególnymi typami białaczek, jeżeli zaś chodzi o leczenie, to we wszystkich typach stosuje się chemioterapię oraz ewentualnie radioterapię lub przeszczepienie szpiku. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Dlaczego warto robić screening?" Ostre białaczki, bez względu na szybki rozwój i agresywny przebieg wymagają wdrożenia niezwłocznej diagnostyki i leczenia, zanim dojdzie do istotnych dla życia uszkodzeń w organiźmie. Obraz kliniczny może częto być podobny, choć rokowania są zupełnie inne. Objawy w dużej mierze wynikają z wyparcia prawidłowych komórek szpiku przez nieprawidłowe krwinki białe. Ze względu na zbyt małą liczbę krwinek czerwonych pojawia się znaczna niedokrwistość, co jest przyczyną osłabienia, duszności, spadku tolerancji wysiłku, bólów i zawrotów głowy. Z powodu zmniejszenia liczby płytek krwi u chorego wystepują objawy zaburzenia krzepnięcia w postaci: krwawienia, siniaków, skazy krwotocznej. Zmutowane i zmienione krwinki białe nie spełniają swojej roli obronnej przez infekcjami, dlatego zwykłe wirusy i bakterie mogą powodować poważne powikłania, takie jak sepsa, zapalenie płuc, typowe są objawy ogólne takie jak gorączka, nocne poty, szybkie chudnięcie. Zmienione krwinki białe mogą naciekać też inne narządy, przez co może się pojawiać powiększenie śledziony, węzłów chłonnych a także zmiany skórne czy zajęcie centralnego układu nerwowego. 2. Stosowanie chemioterapii Metodą leczenia z wyboru w ostrej białaczce jest chemioterapia. Jej zadaniem w pierwszej kolejności jest niszczenie komórek białaczkowych (blastów) i osiągnięcie remisji całkowitej, tak aby prawidłowe komórki układu krwiotwórczego miały szanse odregenerować i doprowadzić do powrotu prawidłowej morfologii krwi. Jeśli udaje się po pierwszej chemioterapii, która nazywa sie „indukcyjna”, uzyskać remisję całkowitą białaczki, chory otrzymuje kolejne cykle chemioterapii, najczęściej w 4- lub 6-tygodniowych odstępach, celem których jest niszczenie reszty komórek białaczkowych. Takie postępowanie zmniejsza szanse nawrotu białaczki, a taka chemioterapia nazywa się „konsolidacją”. Po tym etapie część chorych – w zależności od wskazań medycznych - rozpoczyna chemioterapię „podtrzymującą”. Chemioterapia podtrzymująca służy do utrzymania remisji choroby. Głównymi lekami cytostatycznymi stosowanymi w Ostrej Białaczce Szpikowej (OBSz, AML) są daunorubicyna i cytarabina. Samo podawanie leków trwa kilka dni, natomiast okres po chemipoterapii obciążony wieloma skutkami ubocznymi może trwać kilka tygodni. Ten okres potocznie zazywa sie „dołkiem hematologicznym”. Charakterystyczne dla niego są bardzo niskie wartości parametrów morfologii krwi, co z kolei wymaga intensywnego nadzoru i leczenia wspomagającego. Przy Ostrej Białaczce Limfoblastycznej najczęściej są stosowane preparaty sterydowe, cyklofosfamid, antracykliny oraz także cytarabina. Skuteczność uzyskania remisji w poszczególnych grupach wiekowych jest różna, a najlepiej rokują dzieci. U dorosłych chemioterapia ma niestety niższą skuteczność, aczkolwiek wraz z postępem medycyny jest ona coraz lepsza. Poza wiekiem wiele innych czynników ma wpływ na rokowania choroby. Najczęściej są to rzeczy, na które nie mamy wpływu: poszczególne zaburzenia genetyczne, zajęcie narządów pozaszpikowych, powiklania infekcyjne itd. Często po zakończeniu etapu leczenia konsolidującego chory jest zakwalifikowany na allogeniczne przeszczepienie szpiku (od dawcy rodzinnego lub niespokrewnionego), co zwiększa szanse uzyskania trwałej remisji i wyleczenia. Czasami transplantacja jest zabiegiem ratunkowym u chorych, kiedy leczenie chemioterapią nie jest skuteczne. Przed przeszczepem także konieczne jest zastosowanie bardzo silnej chemioterapii, często połączonej z naświetlaniem całego ciała w celu zniszczenia wszystkich nieprawidłowych komórek nowotworowych przed przeszczepieniem nowego prawidłowego szpiku. Ta chemio/radioterapia nazywa się „kondycjonowaniem”. Trwa ona najczęściej ok. 7 dni. 3. Leczenie białaczek przewlekłych Przewlekła białaczka limfocytowa jest chorobą wolno rozwijającą się. Często na początku nie daje żadnych objawów i nie wymaga leczenia, nawet jeśli zostanie rozpoznana. Choroba ta polega na tym, że limfocyty (rodzaj leukocytów – krwinek białych) krwi w węzłach chłonnych oraz śledzionie i szpiku ulegają nadmiernemu rozrostowi, przez to, że nie dochodzi do ich fizjologicznego umierania (apoptoza). Schorzenie to dotyczy głównie ludzi starszych, z przewagą mężczyzn. W tej postaci białaczki bardzo często dochodzi do bezbolesnego powiększenia węzłów chłonnych, może także dojść do powiększenia śledziony i wątroby. W przewlekłej białaczce limfocytowej stosuje się trochę inne zasady niż w białaczce ostrej, mianowicie leczenie rozpoczyna się najpóźniej jak można. Wynika to z tego, że rozpoczęcie leczenia we wczesnej fazie choroby nie daje oczekiwanych rezultatów, za to naraża pacjenta na liczne skutki uboczne chemioterapii. Wskazaniem do rozpoczęciem chemioterapii jest szybka dynamika rozwoju choroby, ciężka niedokrwistość, spadek liczby płytek, powiększenie śledziony i węzłów chłonnych, nasilone objawy ogólne. Leczenie polega na niszczeniu nieprawidłowych komórek nowotworowych i stosuje się w tym celu chemioterapię często ambulatoryjną. Lekami często stosowanymi obecnie są kladrybina, fludarabina, cyklofosfamid, sterydy, rituksimab a także chlorambucyl lub inne leki w bardziej skomplikowanych przypadkach. Najczęściej takie leczenie powoduje wieloletnią remisję choroby, która jednak może nawrócić po kilku latach. W kolejnych etapach stosowane są często inne, celowane leki oraz brana jest pod uwagę transplantacja szpiku od dawcy allogenicznego. Lekiem pierwszego wyboru jest chlorambucyl, który podaje się w formie tabletek, co sprawia, że jest mało uciążliwy w stosowaniu. Czasami jako dodatkowy lek stosuje się sterydy, np. prednison. Jednak najczęściej takie leczenie nie przynosi spodziewanych korzyści i choroba nawraca. Niestety, nawrót choroby jest już zazwyczaj oporny na stosowane wcześniej leczenie. Lekiem drugiego rzutu jest fludarabina, która hamuje powstawanie nowych nowotworowych klonów krwinek białych oraz zabija te, które już powstały, ale jeszcze nie atakują organizmu, przez co są trudne do „wykrycia” przez inne chemioterapeutyki. Przewlekła białaczka szpikowa może rozwijać się skrycie nawet przez wiele lat. Jest spowodowana nieprawidłowym rozrostem komórek w szpiku. U podłoża choroby leży obecność nieprawidłowego chromosomu, zwanego chromosomem Philadelphia. Choroba może zostać wykryta przypadkowo, np. przy okazji badania krwi albo przy przy badaniu brzucha kiedy lekarz wyczuwa powiększoną śledzionę. Wstępny bezobjawowy okres przewlekły może nawet trwać latami. Ten okres nazywa się „fazą przewlekłą”. Następny etap choroby, to „faza przyspieszenia”, tak zwana akceleracja. Wtedy u chorego pojawiąją się dodatkowe objawy – podobne do objawów ogólnych (stany gorączkowe, wzmożone pocenie się nocne, utrata masy ciała). W obrazie badań krwi także są zmiany charakterystyczne do postępu choroby. Faza przyspieszenia trwać może kilka miesięcy i może przejść do fazy trzeciej, zwanej „kryzą blastyczną”. W tej fazie obraz choroby jest identyczny jak przy ostrych białaczkach. Również leczenie kryzy blastycznej przebiega podobnie do leczenia OBSz. W przewlekłej białaczce szpikowej od początków XXI wieku stosowane są leki wysoce celowane i bardzo skuteczne – inhibitory kinazy tyrozynowej. Odkrycie tej grupy leków spowodowało rewolucję w terapii przewleklej bialaczki szpikowej (PBSz/CML) i zapoczątkowało nowy okres terapii zaawansowanej także w innych chorobach hematologicznych, które obecnie coraz częściej są stosowane. Hydroksymocznik, który przez dekady wraz z Busulfanem, był lekiem najczęściej stosowanym w PBSz, obecnie jest stosowany bardzo rzadko. Innym lekiem, który rzadko można stosować w PBSz, jest interferon, ale po nim także występuje wysoki odsetek nawrotów. Żeby leczenie było skuteczne nie należy go przerywać. Alotransplantacja szpiku, która była przez lata jedyną metodą wyleczenia PBSz, dziś jest leczeniem ratunkowym w opornych przypadkach. 4. Znaczenie chemioterapii Chemioterapia ma bardzo szerokie zastosowanie zarówno jako metoda, która ma zapewnić wyleczenie pacjenta cierpiącego na białaczkę. Jest ona też sposobem umożliwiającym przeprowadzenie przeszczepienia szpiku. Niestety często stosowanie chemioterapeutyków pociąga za sobą bardzo wiele działań ubocznych, a skuteczność nie zawsze jest taka jakiej oczekujemy. Przy planowaniu chemioterapii, zarówno przy białaczkach tak jak i przy innych nowotworach, trzeba pamiętać że takie leczenie nie ma jedynie samych plusów, ale ma też minusy. Jeżeli w danej chorobie jest to jedyna możliwa metoda leczenia, trzeba starać się pomagać pacjentowi zmagać się z często bardzo przykrymi objawami ubocznymi chemioterapii, aby leczenie nie stało się dla pacjenta bardziej uciążliwe niż sama choroba. Nowa era w leczniu nowotworów krwi rozpoczęła się pojawieniem się związków wysoce skutecznych, celowanych na konkretne cząsteczki, które leżą u najgłębszej podstawy mutacji nowotworowej, takich jak inhibitory kinazy tyrozynowej (Imatynib, Dasatynib, Nilotynib itd). Charakterystyczną cechą leków nowej generacji jest ich wysoka skuteczność i mniej nasilone objawy uboczne oraz (niestety) wysoka cena. Medycyna nowoczesna jeszcze szybciej się rozwija i przynosi kolejne odkrycia, dzięki którym białaczki i inne choroby nowotworowe można leczyć znacznie skuteczniej niż kiedyś. Artykuł powstał we współpracy z Fundacją DKMS. Misją Fundacji jest znalezienie Dawcy dla każdego Pacjenta na świecie potrzebującego przeszczepienia szpiku lub komórek macierzystych. Fundacja DKMS działa w Polsce od 2008 roku jako niezależna organizacja non-profit. Posiada również status Organizacji Pożytku Publicznego. W ciągu 8 lat w Polsce udało się zarejestrować ponad 921 tysięcy potencjalnych Dawców. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy Jak wygląda onkologia dziecięca w Polsce? Przepełnione sale, dzieci z chemioterapią na korytarzach, rodzice śpią na podłodze/ Facebook @Natalia Waloch Opublikowano: 12:58Aktualizacja: 13:01 Niedobór personelu medycznego, przepełnione sale, brak miejsc dla rodziców chorych dzieci, toaleta dwa piętra niżej, prysznic w szatni. Tak wygląda codzienność na dziecięcej onkologii w Polsce. „- A i tak wszyscy mówią, że w tym kraju, jak mieć raka to lepiej jako dziecko, bo u dorosłych jest jeszcze gorzej – mówi moja przyjaciółka”, pisze dziennikarka Natalia Waloch. Onkologia w PolsceLeczenie na oddziale onkologii dziecięcejBrak personelu medycznegoRodzice dzielą się własnymi historiami Każdego roku w Polsce diagnozuje się około 1300 przypadków chorób nowotworowych u dzieci. Przy czym Najwyższa Izba Kontroli alarmuje, że do 2025 r. ogólna zachorowalność na nowotwory wzrośnie i stanie się główną przyczyną zgonów. Polski pacjent nie może wciąż korzystać z porównywalnych do krajów zachodniej Europy opcji terapeutycznych, nowoczesnych urządzeń i technologii czy leków. Co w takiej sytuacji polska onkologia ma do zaoferowania chorym dzieciom? 18 ośrodków onkologii i hematologii dziecięcej. Z reguły po jednym na województwo, z małym wyjątkiem w dwóch województwach z najmniejszą i w dwóch z największą liczbą mieszkańców. Większość rodziców z dziećmi musi więc dojeżdżać na leczenie wiele kilometrów od miejscowości swojego zamieszkania. Jednak nie to wydaje się najgorsze. Leczenie na oddziale onkologii dziecięcej Dramat onkologii dziecięcej w Polsce opisała na swoim profilu na Facebooku, na prośbę przyjaciółki, dziennikarka Natalia Waloch. Ostatni rok moja przyjaciółka i jej mąż spędzili ze swoim kilkuletnim synem na różnych oddziałach onkologicznych. Dotąd było to jej prywatne, bardzo trudne i intymne doświadczenie, ale po występie Joanny Lichockiej poprosiła mnie, żebym w jej imieniu napisała kilka rzeczy. Zdjęcie pochodzi z Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. Przyjeżdżają tu dzieci z całej Polski, bo jest to oddział specjalistyczny (guzy lite kości i tkanek miękkich) ze światowej klasy specjalistami -pisze dziennikarka. Jak wygląda codzienność rodziców dzieci chorujących na nowotwór? Miejsc na oddziale jest kilkanaście, dzieci z chemią często leżą na korytarzu. – Nikt nie marudzi, bo specjaliści są tu znakomici. Każdy zagryza zęby, bo wie, że te warunki to nie wina szpitala – mówi moja przyjaciółka. W salach dla chorych jest tak ciasno, że nawet nie ma miejsca na walizkę. Sala na zdjęciu to pokój dla najmłodszych dzieci oraz dzieci w trakcie diagnoz. Jest tu pięć łóżek, wszystkie zawsze są pełne. Przy każdym dziecku rodzic. W sumie 10 osób na maleńkiej powierzchni. Toaleta dla rodziców jest dwa piętra niżej, w publicznej przestrzeni. Jak rodzic chce się wysikać, musi zostawić dziecko samo. Kiedy moja przyjaciółka była tam z synem, najmłodszy pacjent miał 8 miesięcy. Naprawdę trudno jest zostawić niemowlę w trakcie chemii nawet na 10 minut. Ale najlepszy rodzic musi czasem iść do toalety, więc gna przez korytarze i trzyma kciuki, żeby nie było kolejki, niczego, co przedłuży nieobecność przy łóżku. Prysznic dla rodziców jest w szatni dla pracowników, co pewnie nie ułatwia życia ani pracownikom, ani kąpiącym się rodzicom – opisuje Waloch. Ostatni rok moja przyjaciółka i jej mąż spędzili ze swoim kilkuletnim synem na różnych oddziałach onkologicznych. Dotąd… Gepostet von Natalia Waloch am Dienstag, 18. Februar 2020 Brak personelu medycznego To jednak nie koniec problemów. Szacuje się, że w Polsce brakuje od 30 do 50 tys. lekarzy i ok. 8 tys. pielęgniarek. Wskaźnik praktykujących lekarzy w Polsce wynosi 2,4 na 1000 mieszkańców. Wobec średniej unijnej (3,7 na 1000 mieszkańców) wypadamy w tym rankingu bardzo słabo. Dodatkowo większość specjalistów w naszym kraju jest w wieku przedemerytalnym, a młodzi rzadko wybierają specjalizację onkologiczną. Ponadto wielu młodych po studiach medycznych wyjeżdża za granicę, gdzie mogą pracować krócej i za większe pieniądze. I koło się zamyka. W Przylądku Nadziei, pięknym wielkim szpitalu ze wszelkimi wygodami, brakuje lekarzy do leczenia dzieci. Z kolei w Bydgoszczy w Szpitalu Uniwersyteckim (!) im. Jurasza brakuje pielęgniarek, bo szpital ma taką politykę, że ich pielęgniarki zarabiają jedną z niższych stawek w regionie. Stąd w czasie rekrutacji udało się zatrudnić jedynie siostry zakonne. Jednocześnie w tej samej Bydgoszczy jest ileś tam pielęgniarek z Ukrainy, które na pniu wzięłyby posady, ale nostryfikacja dyplomów się w Polsce wlecze i wlecze – dodaje dziennikarka. Rodzice dzielą się własnymi historiami Post doczekał się już ponad 35 tys. udostępnień i licznych komentarzy. Większość osób pisze o swoich doświadczeniach z pobytów z dzieckiem w szpitalu. I niestety, na innych oddziałach dziecięcych sytuacja wygląda podobnie. Rodzice śpiący na podłodze w i tak już przepełnionym pokoju, w którym same pielęgniarki nie mają jak się poruszać. „Pamiętam widok majtek pielęgniarki, która stała nade mną, bo musiała podłączyć kroplówkę dziecku na sąsiednim łóżku” „Byłam z noworodkiem w szpitalu na Polanki w Gdańsku. Też ciekawie nie było. Brak czajnika, lodówki, do najbliższego baru 20 min, z prysznica leciała lodowata woda (a ja w połogu). Na salę nie można było nawet wnieść nic miękkiego pod pupę (i cięcia czy pęknięcia porodowe), bo bakterie… Szpitale w PL to jakaś masakra” „To nie z onkologii, ale też „miło”. Łóżeczka dzieci x 4. Miejsca dla rodziców x 2 . Reszta na krzesłach w korytarzu lub wymianki. „Tak jest chyba w każdym szpitalu. Ponad rok temu we Wrocławiu było identycznie, spałam na czymś twardym przykryta wyżebranym kocem, bo trafiliśmy tam z marszu. W Toruniu było o tyle lepiej, że mogłam spać z dzieckiem w jednym łóżku. I fakt, były to tzw. normalne oddziały” Dramat rozgrywający się w polskich szpitalach tyczy się nie tylko małych pacjentów i ich rodziców. Brak personelu medycznego sprawia, że lekarze i pielęgniarki pracują po godzinach. „Szpital w Poznaniu styczeń tego roku. Na szczęście my tylko 3 dni, ale niektóre dzieci kilka tygodni. Rodzice muszą być non stop przy dziecku, bo i z ich opieką pielęgniarki mają pełne ręce roboty. Lekarz miał chyba całodobową zmianę. Był po przyjęciu, był pod wieczór, a rano operował! A potem jeszcze czekała na niego przychodnia przy innym szpitalu. To, że Ci ludzie pracują w tych warunkach za takie pieniądze, to cud” „Mam własną kolekcję zdjęć. Cudowni lekarze, naprawdę doskonali specjaliści z ogromną empatią i niestety urągające warunki pracy i pobytu chorych. Tak jak na zdjęciu powyżej” „- A i tak wszyscy mówią, że w tym kraju, jak mieć raka to lepiej jako dziecko, bo u dorosłych jest jeszcze gorzej – mówi moja przyjaciółka” – kończy wpis Waloch. Zobacz także Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Ewa Wojciechowska Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy „Pijemy, kiedy chce nam się pić, a nie wtedy, kiedy mamy wodę pod ręką”. O trudnych czasem powrotach do seksu po porodzie opowiadają ginekolog i psycholożka „Wpojono nam, że trzeba dążyć do celu, nawet jeśli po drodze pojawiają się trudności”. Dlaczego tak trudno reagować na mobbing, mówi psycholożka Karolina Ołdak „Chcę wspierać kobiety i w jednym, i w drugim nieszczęściu”- mówi Kasia Morawska, zwolenniczka legalnej aborcji i dawczyni komórek jajowych Marysia Warych: „Ludzie myślą, że mamy dwa tryby: albo nie możemy wstać z łóżka, albo mamy halucynacje i słyszymy głosy. Tymczasem choroba afektywna dwubiegunowa ma różne oblicza” Wszystko jedno ile przeczytasz o radioterapii, na pewno przed jej rozpoczęciem będziesz czuła pewne obawy i niepokój. Mogą nasunąć się pytania, na które nie znajdziesz sama odpowiedzi. Dlatego nie obawiaj się pytać swojego lekarza o wszystkie rozterki i niepewności. Ważne jest, aby proces leczenia był przez Ciebie zrozumiany i akceptowany. Radioterapeuta przedyskutuje z Tobą wszystkie wady i zalety leczenia, omówi ewentualne skutki uboczne i powie, jak sobie z nimi radzić. Będziesz też musiała zapoznać się i podpisać zgodę na proponowane postępowanie. Następnie zostanie dokładnie określony obszar, który będzie napromieniowany, dobrana zostanie specjalnie dla Ciebie odpowiednia dawka i czas leczenia. Dawka promieniowania Stosowana jednostka promieniowania w radioterapii to rad lub Gray. To, jaką dawkę promieniowania otrzymasz, zależy od wielu czynników: Rozmiar guza Marginesy wycięcia – wolne / zajęte Typ przeprowadzonej operacji Cechy guza Węzły chłonne – obecność komórek raka Przebieg leczenia W dniu terapii przyjdziesz do szpitala, zostaniesz przebrana w koszulę i personel zaprowadzi Cię do sali, gdzie zostanie przeprowadzona radioterapia. Będziesz musiała rozebrać się od pasa w górę i położyć się na specjalnym stole. Technik ustawi urządzanie emitujące promieniowanie i opuści pomieszczenie. Zostaniesz sama, ale cały czas będziesz widziana przez prowadzących leczenie na monitorze. Będą Cię słyszeć i mogą do Ciebie mówić przez mikrofon. Radioterapia rozpocznie się. Nie będziesz nic czuła, żadnego bólu czy dyskomfortu, poza dźwiękiem pracującego urządzenia. Polecane dla Ciebie amylometakrezol, pastylki, ból, stan zapalny zł kapsułki, niedobór minerałów, niedobór witamin zł Jak przygotować się do radioterapii? Nie ma specjalnych wskazań czy zakazów odnośnie diety w czasie radioterapii. Zaleca się jedynie ograniczenie spożycia produktów zawierających duże ilości witamin C, D i E. Jest to związane z tym, że witaminy te należą do przeciwutleniaczy. Takie substancje hamują działanie wolnych rodników, a na nich z kolei opiera się proces radioterapii. Żeby uniknąć konfliktu między leczeniem a dietą warto zwrócić uwagę na to, co się je. Twoje sugestie Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Polecane artykuły Wszystko, co każdy turysta wiedzieć powinien na temat pierwszej pomocy Wakacje to czas relaksu, który kojarzy nam się z przyjemnością i beztroską. Niestety jest też druga strona medalu – czas letnich wyjazdów to okres, kiedy zdarza się wielka ilość wypadków różnego rodzaju: oparzenia, zasłabnięcia, podtopienia, czy utonięcia. Każdy z nas powinien umieć się odnaleźć w tych sytuacjach i umieć udzielić pomocy poszkodowanej osobie. Ból trzustki – objawy i przyczyny, jak boli trzustka? Trzustka jest narządem gruczołowym położonym w górnej części jamy brzusznej. Pełni ona w organizmie bardzo ważną funkcję – odpowiedzialna jest za produkcję soku trzustkowego, który ma w swym składzie enzymy regulujące procesy trawienne, jak również wytwarza ona insulinę i glukagon, czyli hormony wpływające na utrzymanie prawidłowego poziomu glukozy. Najczęstszą dolegliwością, którą odczuwamy przy zaburzonej pracy i chorobach trzustki, jest ból. Jakie zatem przyczyny mogą powodować ból trzustki? Pierwsza pomoc przy zawale Zawał mięśnia sercowego to martwica mięśnia sercowego spowodowana jego niedokrwieniem na skutek zamknięcia światła tętnicy wieńcowej doprowadzającej krew do serca. Do zawału mięśnia sercowego dochodzi najczęściej na skutek zamknięcia światła tętnicy wieńcowej przez blaszkę miażdżycową. Do zawału zdecydowanie częściej dochodzi u mężczyzn niż u kobiet, zwykle dotyka on osoby po 40 roku życia. Tiki nerwowe – przyczyny, rozpoznanie, leczenie Tiki nerwowe to utrudniająca normalne funkcjonowanie przypadłość, która potrafi naprawdę uprzykrzyć życie dotkniętej nią osoby. Pozornie drobne i nieistotne odruchy, w wymiarze społecznym zadają ból obarczonej nimi osobie, ściągając nieprzychylną uwagę otoczenia, niezrozumienie i przyczepiając jej łatkę dziwaka. Jak powstaje nowotwór? Nowotwory to jedna z najgroźniejszych znanych chorób, która jest niestety bardzo powszechna i współcześnie znajduje się w ścisłej czołówce przyczyn śmierci. Warto zadać sobie pytanie: w jaki sposób rozpoczyna się proces powstawania nowotworu i jakie czynniki na niego wpływają? Jakie objawy mogą sugerować obecność guza mózgu? Pierwotne nowotwory ośrodkowego układu nerwowego są u dorosłych przyczyną około 3% wszystkich zgonów na nowotwory złośliwe. Większość nowotworów ośrodkowego układu nerwowego jest umiejscowiona wewnątrzczaszkowo, a jedynie co dziesiąty nowotwór rozwija się w kanale kręgowym. Warto wiedzieć, jakie objawy wskazują na rozwijający się nowotwór. Zapomniane choroby zakaźne Obecnie na świecie zaczynają znowu pojawiać się choroby, o których świat już zaczynał zapominać. Ma to związek zarówno z tym, że bardzo dużo ludzi nie chce szczepić swoich dzieci, jak również z tym, że coraz więcej ludzi zwiedza odległe zakątki świata, nie stosując właściwej profilaktyki przed podróżami. O jakich chorobach mowa? Wysypka na brzuchu u dorosłego lub dziecka Każdy z nas nie jeden raz borykał się z problemem zmian skórnych, które lokalizowały się w różnych miejscach ciała. Czasami zmiany te były swędzące, czasami nie odczuwaliśmy natomiast żadnych związanych z nimi dolegliwości. Zdarzało się, że wykwity na skórze były płaskie, innym razem wyraźnie można było je wyczuć i miały one formę grudek lub krostek. Jedną z częstszych lokalizacji wysypki jest brzuch, co dotyczy zarówno ludzi dorosłych, jak i dzieci.

jak wygląda chemioterapia u dzieci